KONKURS o łączną sumę 30k PLN!

[✮ K@milo$]

Naura

[✮ Adracz45]

A no tak

[✮ _ZyZz1_]

komentarz

[Szadek]

No elo

[shillo123]

eluwa

[✮ Gambaqu]

Przyda się na nowe autko

[Fr3sH]

No i łatwo wygrywam ;p

[Hasha]

wygram es

[✮ Grabsio311]

Oke

[✮ Treda]

Klawiatura komputerowa – uporządkowany zestaw klawiszy służący do ręcznego sterowania urządzeniem lub ręcznego wprowadzania danych. 

[kremowyborsuk]

Jezus Chrystus

 

 

 

Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Na tę stronę wskazuje przekierowanie z „Jezus”. Zobacz też: Jezus (ujednoznacznienie).

Jezus Chrystus ‏יֵשׁוּעַ‎
Mesjasz Syn Boży
Mozaika z VI wieku przedstawiająca Jezusa w Kościele Sant’Apollinare Nuovo w Rawennie.
Data i miejsce urodzenia	8–4 p.n.e. Betlejem[1] Osobny artykuł: Data narodzin Jezusa Chrystusa.
Data i miejsce śmierci	7 kwietnia 30 lub 3 kwietnia 33[2] Jerozolima
Czczony przez	chrześcijaństwo
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Jezus Chrystus (ur. ok. 8–4 p.n.e. w Betlejem^[1], zm. ok. 30^[a][3][2] lub 33 n.e. w Jerozolimie) – cieśla i kaznodzieja z rzymskiej prowincji Judea, centralna postać religii chrześcijańskiej, w wierzeniach większości chrześcijan uznawany jest za Boga (jako Syn Boży, współistotny Bogu Ojcu) i człowieka^[4].

Według Nowego Testamentu (części Biblii) urodził się w żydowskiej rodzinie jako syn Marii poślubionej Józefowi. Jako dorosły przyjął chrzest z rąk Jana Chrzciciela. Następnie nauczał (uznając przykazanie miłości za najważniejsze) i gromadził wokół siebie uczniów (najbliższych nazwano apostołami), dokonując w tym czasie cudów. Po przyjeździe do Jerozolimy został powitany z entuzjazmem przez mieszkańców. To, co twierdził, zwłaszcza nazywając się Mesjaszem, spowodowało wrogość faryzeuszy i saduceuszy.

Jezus przepowiedział swój los podczas Ostatniej Wieczerzy, kiedy ustanowił sakrament Eucharystii. Zdradzony tej samej nocy przez jednego z uczniów, Judasza, został pojmany i postawiony przed religijnym sądem żydowskim, który uznał go za winnego bluźnierstwa. Wydany został w ręce rzymskiego namiestnika Poncjusza Piłata, który pod naporem żydów skazał go na śmierć przez ukrzyżowanie. Jezus umarł na krzyżu, jednak trzeciego dnia po złożeniu jego zwłok w kamiennym grobie zmartwychwstał, a następnie przez 40 dni spotykał się ze swoimi uczniami, tłumacząc sens swojej męczeńskiej śmierci i zmartwychwstania, po czym wstąpił do nieba.

Wydarzenia opisane przez Ewangelie budzą spory naukowców, zaś inne religie postrzegają postać Jezusa w różny sposób, nie przyznając mu tak wielkiego znaczenia jak chrześcijaństwo.

 

Chrystus Pantokrator – mozaika z XII wieku w apsydzie katedry w Cefalù

Spis treści

• 1 Etymologia i znaczenie imienia

2 Życie Jezusa w świetle Biblii

• 2.1 Narodziny i dzieciństwo

2.2 Publiczna działalność 2.3 Nauczanie Jezusa 2.4 Pojmanie, męczeńska śmierć i zmartwychwstanie 3 Jezus historyczny

• 3.1 Definicja i historia badań

3.2 Istnienie Jezusa 3.3 Fakty z życia Jezusa 3.4 Obrazy Jezusa 4 Religie a Jezus

• 4.1 Religie Abrahamowe
  • 4.1.1 Chrześcijaństwo
• 4.1.2 Judaizm

4.1.3 Islam 4.2 Inne religie

• 4.2.1 Hinduizm

4.2.2 Buddyzm 5 Znaczenie Jezusa w historii świata 6 Opinie i tezy 7 Zobacz też 8 Uwagi 9 Przypisy 10 Bibliografia 11 Linki zewnętrzne

Etymologia i znaczenie imienia

 Osobny artykuł: Jezus (imię).

Polska forma pierwszego członu imienia – Jezus – pochodzi od łac. Iesus, które z kolei pochodzi od greckiego Ἰησοῦς trb. Iesus trl. I̓ēsous. Grecka forma jest zhellenizowaną formą hebrajskiego lub aramejskiego imienia ܝܫܘܥיֵשׁוּעַ; Yēšuaʿ (Joszua), które z kolei jest skróconą formą hebrajskiego יְהוֹשֻׁעַ lub יהושוע, יהושעיְהוֹשׁוּעַ; Y^ehōšuaʿ (Jehoszua) lub w języku polskim Jeszua (alternatywne formy: Joszua, Joszue)^[5][6]. W języku hebrajskim יְהוֹשֻׁעַ (Y^ehōšuaʿ ), gr. Ιησούς i znaczy – Jahwe jest zbawieniem.

Imię Joszua występuje także w Starym Testamencie – nosił je następca Mojżesza, Jozue (zob. Joz 1,1). Po hebrajsku ich imiona brzmią identycznie, lecz w tradycji polskiej jest ono inne ze względu na szacunek i wyjątkowość. Imię Jezus nosił również autor księgi Mądrości Syracha i z tego samego powodu nazywa się ją od imienia ojca autora^[7].

We współczesnym języku hebrajskim skrócona wersja imienia ישויְשׁוּ; Yěšû (Jeszu) jest używana jako imię Jezusa Chrystusa^[8].

Drugi człon – Chrystus – to nie imię własne, lecz zaszczytny tytuł, wskazujący na doniosłą rolę Jezusa z Nazaretu. Już w Nowym Testamencie stał się jakby jego drugim imieniem: hebr. משיחמָשִׁיחַ; Mešiah (Meszjah) gr. Χριστός trb. Christos trl. Hristos – namaszczony, pomazaniec, Mesjasz^[9].

Życie Jezusa w świetle Biblii

 Zobacz też kategorię: Wydarzenia opisane w Ewangeliach.

 

Salvator Mundi, Palma il Vecchio, 1520

Narodziny i dzieciństwo

 Osobne artykuły: Genealogia Jezusa, Data narodzin Jezusa Chrystusa, Dziewictwo Marii z Nazaretu i Dzieciątko Jezus.

 

Gerrit van Honthorst, Pokłon pasterzy, 1621

Zgodnie z przekazem nowotestamentowym Jezus Chrystus urodził się w żydowskiej rodzinie, jako syn dziewicy Marii poślubionej Józefowi. Współcześnie narodziny Chrystusa datuje się na 8–4 rok p.n.e. w okresie Drugiej Świątyni. Za czasów papieża Jana I (zm. 526) zaczęto liczyć naszą erę od jego urodzenia, jednak według współczesnych nauk mnich, który dokonał rachuby lat (Dionizjusz Mały), pomylił się o kilka lat.

Miejsce narodzin według Ewangelii to Betlejem^[10]. Zdaniem części badaczy – był to prawdopodobnie Nazaret^[11][12][13]. Nadano mu imię Jezus. Józef był z zawodu cieślą budowlanym (tektonem)^[14], a według Ewangelii Mateusza i Łukasza potomkiem króla Dawida (różnice w genealogii Jezusa, zachodzące między relacjami tych Ewangelistów, tłumaczy się hebrajskim prawem i zwyczajem lewiratu – 5 Księga Mojżeszowa/Powtórzonego Prawa 25, 5–6). Wedle Ewangelii Mateusza i Łukasza, jedynych pism w Nowym Testamencie, które zawierają informacje o poczęciu i narodzinach Jezusa, został on poczęty nie przez Józefa, lecz przez Ducha Świętego w łonie Marii (por. Łk 1,35 i Mt 1,18).

 

Narodziny Jezusa według Gerarda Davida, ok. 1510–1515

Ewangelia Łukasza i Mateusza zgodne są co do tego, że Jezus urodził się w wiosce Betlejem niedaleko Jerozolimy. Według Ewangelii Łukasza Józef wraz z małżonką Marią udali się na spis powszechny zarządzony przez cesarza rzymskiego Oktawiana Augusta, a gdy tam dotarli, Maria urodziła Jezusa (por. Łk 2,1–7). Jak każde żydowskie dziecko płci męskiej, Jezus został obrzezany ósmego dnia po narodzeniu^[15]. Po porodzie, który – wedle Ewangelii Łukasza – miał miejsce w ubogiej stodole (lub grocie), w nieokreślonym bliżej czasie rodzina wróciła do Nazaretu, małej wioski w Galilei.

Ewangelia Mateusza wśród wydarzeń związanych z narodzinami Jezusa opowiada o odwiedzinach mędrców ze Wschodu, prowadzonych przez gwiazdę betlejemską, dla oddania pokłonu Jezusowi. Mędrcy wyrazili swym pokłonem, dosł. „padnięciem na twarz” (gr. proskynéo, por. Mt 4,10), cześć królewską i boską wobec Jezusa jako mesjasza żydowskiego. Rozpoznali obecną w nim tajemnicę zbawiającego Boga (por. 2 Kor 5,19; Kol 1,19)^[16][17]. Według badań z dziedziny historii form opowiadanie to prawdopodobnie nie ma charakteru historycznego, jest natomiast symbolicznym pouczeniem katechetycznym, ułożonym na wzór żydowskiego midrasza o Mojżeszu w Egipcie, zachowanego u Józefa Flawiusza (Dawne dzieje Izraela II,9 3–4)^[18]. W ciągu dalszym pouczenia opisana jest tzw. rzeź niewiniątek, której mieli dokonać żołnierze Heroda (Wielkiego), pragnącego pozbyć się rywala do korony królewskiej. Ostrzeżeni, według opowiadania, przez anioła Józef i Maria wraz z dzieckiem podjęli się ucieczki do Egiptu. Po śmierci Heroda wrócili do Nazaretu (por. Mt 2,1–23)^[19].

Józef pojawia się na kartach Ewangelii Łukasza po raz ostatni, gdy Jezus ma 12 lat (Łk 2, 41–48).

O narodzinach i dziecięcych latach Jezusa mówią również apokryfy, zwane Ewangeliami Dzieciństwa. Obszernymi i najbardziej popularnymi są Protoewangelia Jakuba oraz Ewangelia Dzieciństwa Tomasza. Według tego ostatniego tekstu Jezus od wczesnego dzieciństwa miał być zdolny do czynienia cudów, wcześniej wykorzystując je do własnych celów^[20]. Apokryfy nie są akceptowane przez chrześcijan jako księgi natchnione, niemniej wywarły one wielki wpływ na kulturę chrześcijańską na przestrzeni jej dziejów^{[potrzebny przypis]}.

Jezus posługiwał się językiem aramejskim, gdyż takim językiem mówiła ludność zamieszkująca region, w którym się wychował. Prawdopodobnie znał też do pewnego stopnia język grecki. Przypuszczalnie otrzymał wykształcenie typowe dla ubogiej ludności Izraela, w którym ważną rolę miało gruntowne poznanie Biblii hebrajskiej^[21]. Epizod w Świątyni, gdy miał 12 lat, pokazuje, że Jezus wykazywał niezwykłe zdolności jak na swój wiek (por. Łk 2, 41–50).

Publiczna działalność

 

Wskrzeszenie Łazarza, Jan Matejko

Zgodnie z wszystkimi Ewangeliami NT, początek publicznej działalności Jezusa nastąpił, gdy miał on ok. 30 lat (por. Łk 3,23), było to prawdopodobnie na przełomie 27/28 r. n.e.^[4] Jezus przyjął chrzest z rąk Jana Chrzciciela. Niektórzy, jak E. Haenchen, podają w wątpliwość faktyczne zaistnienie tego wydarzenia, sugerując, że ponieważ widać zasadnicze różnice w przesłaniu obu tych postaci, mógł to być jedynie teologiczny obraz^[22]. Wydarzenie to było trudne do zinterpretowania dla wspólnoty chrześcijańskiej. Mateusz przytacza zastrzeżenia samego Jana (por. Mt 3,14). W opowiadaniu Łukasza chrzest jest wspomniany jedynie na marginesie (por. Łk 3,21). Jan Ewangelista, opisując spotkanie Jezusa z Janem, w ogóle o nim nie mówi (por. J 1,29–34)^[23]. Według Ewangelii Łukasza, Jan był krewnym Jezusa. Wypełniając zapowiedzi proroków (por. Iz 40,3; Ml 3,1), u brzegów rzeki Jordan wzywał do pokuty, nawrócenia i wyznawania grzechów, i chrzcił na znak wewnętrznego oczyszczenia (por. Mk 1,4–5; Iz 1,16). Jan stwierdził publicznie, że Jezus jest oczekiwanym przez żydów Mesjaszem i jednocześnie Synem Bożym. W czasie chrztu na Jezusa zstąpił Duch Święty w postaci gołębicy (por. Łk 3,22).

Po tym wydarzeniu Jezus zaczął nauczanie i gromadzenie wokół siebie uczniów, z których wyróżnił „Dwunastu”, przyznając pierwszeństwo Piotrowi Apostołowi. Jego nauczanie gromadziło wokół niego tłumy ludzi^[4]. Podczas kilku lat nauczania dokonał kilkudziesięciu cudów opisywanych w Ewangeliach.

Nauczanie Jezusa

W nauczaniu Jezusa centralnym motywem było Królestwo Boże, rozumiane jako sfera panowania Bożego, w której znaleźć się może każdy, poprzez zmianę swego życia, czyli tzw. (gr.) metanoia. W pełni miało się objawić w czasach ostatecznych^[4][24]. Było ono oparte na Starym Testamencie, jednak treści starotestamentowe zostały zreinterpretowane. Synteza nauki Jezusa Chrystusa przedstawiona została w Kazaniu na górze, zawartym w dwóch nieco różnych wersjach w Ewangelii Mateusza i Ewangelii Łukasza.

Jezus nauczał m.in., jak należy żyć:

• Najważniejszym przykazaniem jest przykazanie miłości: miłować swojego Boga całym sercem i umysłem, a bliźniego swego jak siebie samego, przy czym bliźnim jest każdy człowiek^[25].

Potrzeba ofiary z samego siebie: „Kto chce znaleźć swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je znajdzie” (Mt 10,39). Potrzeba pokory: „Kto by między wami chciał się stać wielki, niech będzie sługą waszym”^[26]. Idealizm: „Życie bowiem więcej znaczy niż pokarm, a ciało więcej niż odzienie”^[27].

Pojmanie, męczeńska śmierć i zmartwychwstanie

 Osobne artykuły: Ostatnia Wieczerza, Pasja, Ukrzyżowanie Jezusa Chrystusa i Zmartwychwstanie Jezusa.

 

Wjazd Jezusa do Jerozolimy, Jean-Léon Gérôme

 

Ecce Homo, Antonio Ciseri: Poncjusz Piłat przedstawiający ubiczowanego Jezusa z Nazaretu mieszkańcom Jerozolimy.

 

Mateo Cerezo, Ecce Homo, ok. 1665

Na tydzień przed Świętem Paschy Jezus wyruszył do Jerozolimy. Po uroczystym wjeździe do Jerozolimy nie pozwolił pielgrzymom obwołać się królem. Podjął konfrontację w świątyni z głównymi frakcjami religijnymi Izraela: faryzeuszami i saduceuszami. Konfrontację tę można obserwować w ostatnich rozdziałach Ewangelii. Przywódcy faryzeuszy postanowili pojmać go i zabić (J 11, 52–53).

Zdecydowali tak, ponieważ:

• obawiali się, iż jego działalność rozbudza u Żydów nadzieje mesjańskie, co mogło prowadzić do wybuchu powstania przeciw Rzymowi i ściągnąć krwawą zemstę rzymskich legionów (J, 11,48);

Jezus rościł sobie prawo do tytułu Mesjasza i Syna Bożego, co w oczach starszyzny żydowskiej było bluźnierstwem (J 4,25–26; J 10,30–31); krytykował faryzeuszy (Łk 11, 37–48); wobec ludu jawnie zarzucał przywódcom Izraela brak pobożności i religijność na pokaz (Mt 23,1–3).

Na dzień przed swoim pojmaniem spożył wraz z uczniami Ostatnią Wieczerzę, na której po raz kolejny zapowiedział swój przyszły los, i pożegnał się z apostołami. Podczas niej ustanowił elementarny dla większości chrześcijan sakrament Eucharystii. Tejże nocy, zdradzony przez jednego z uczniów, Judasza, został pojmany i postawiony przed religijnym sądem żydowskim – Sanhedrynem. Jezusa oskarżano m.in. o bluźnierstwo przeciwko przybytkowi Boga – Świątyni Jerozolimskiej. Ostatecznie został uznany przez Sanhedryn za winnego bluźnierstwa przez nazwanie siebie Synem Bożym.

Wydany w ręce rzymskiego namiestnika Poncjusza Piłata, oskarżony został przez arcykapłanów i starszych o podburzanie narodu, namawianie do niepłacenia podatków cesarzowi oraz podawanie się za żydowskiego króla. Piłat, nie znajdując dowodów winy, odesłał Jezusa do tetrarchy galilejskiego Heroda Antypasa, syna Heroda Wielkiego, aby ten osądził swego poddanego. Herod nie chciał podjąć się wydania wyroku i odesłał więźnia z powrotem do Piłata. Rzymski namiestnik nadal przeciwny był żądaniom arcykapłanów oraz żydowskiego pospólstwa, domagającego się wyroku śmierci; chcąc im zadośćuczynić, nakazał ubiczować Jezusa, aby sponiewieranego więźnia wypuścić na wolność.

 

Juan de Sevilla, Biczowanie, ok. 1670

Po biczowaniu, pod presją wzburzonego tłumu i wobec szantażu ze strony arcykapłanów, grożących oskarżeniem namiestnika przed cesarzem, Piłat skazał Jezusa na śmierć przez ukrzyżowanie (dla obywateli rzymskich przewidziana była kara śmierci przez ścięcie mieczem).

Elementem wyroku było niesienie przez skazanego poziomego elementu krzyża (patibulum) z aresztu do miejsca kaźni (część pionowa już tam się znajdowała). Skazaniec, przybity do krzyża, wisiał na nim aż do śmierci, najczęściej na skutek uduszenia. Ewangelie opisują szczegółowo pojmanie, sąd i konanie Jezusa na krzyżu, oraz wspominają o dwóch epizodach, które się wydarzyły podczas niesienia krzyża: przymuszeniu Szymona Cyrenejczyka do pomocy w niesieniu krzyża oraz dialogu Jezusa z kobietami płaczącymi nad jego losem. Ewangeliczne opisy męki obejmują: modlitwę w ogrodzie oliwnym, zdradę Judasza, sąd i biczowanie, założenie korony cierniowej; wyszydzenie, odarcie z szat i przybicie do krzyża; rzucanie losów przez żołnierzy o jego szaty (por. J 19,24), rozmowy z dwoma pospolitymi przestępcami, którzy byli ukrzyżowani obok Jezusa, oraz ze stojącymi pod krzyżem Marią i Janem; moment śmierci i poprzedzającą go agonię oraz zdjęcie z krzyża i złożenie w grobie należącym do Józefa z Arymatei.

Inne epizody, takie jak trzy upadki pod krzyżem czy otarcie twarzy chustą przez Weronikę, które występują w liturgii Drogi krzyżowej, należą do tradycji.

Zgodnie z Nowym Testamentem Jezus umarł na krzyżu, jednak trzeciego dnia po złożeniu jego zwłok w kamiennym grobie zmartwychwstał, a następnie przez 40 dni spotykał się ze swoimi uczniami, udowadniając im, że żyje, i tłumacząc sens swojej męczeńskiej śmierci i zmartwychwstania.

Ewangeliczny opis śmierci i zmartwychwstania Jezusa ma kluczowe znaczenie dla chrześcijaństwa, stanowiąc podstawę liturgii większości Kościołów chrześcijańskich. Jest zapowiedzią przyszłych losów ludzkości ukazywanych z perspektywy eschatologicznej.

 

Marcello Venusti, Ukrzyżowanie, ok. 1540

 

Marco Pino, Zmartwychwstanie Chrystusa, ok. 1555

Jezus historyczny

 Osobny artykuł: Jezus historyczny.

Definicja i historia badań

Przed okresem oświecenia Ewangelie były powszechnie uważane za dokładne relacje historyczne. Od tego czasu zaczęto coraz wyraźniej dostrzegać różnicę między opisami nowotestamentalnymi czytanymi dosłownie a tzw. Jezusem historii, który wyłania się z metodycznej refleksji krytycznej nad dostępnymi źródłami, czyli prób naukowej rekonstrukcji życia Jezusa na podstawie metod stosowanych przez historyków, w tym krytycznej analizy tekstów ewangelicznych jako podstawowego źródła dla biografii historycznego Jezusa, z uwzględnieniem kontekstu historycznego i kulturowego, w którym żył.

Wyróżnia się trzy fale tych badań (ang. quests for historical Jesus). Najnowsza, trwająca od lat 70. XX wieku, reprezentowana jest przez badaczy takich, jak: Geza Vermes, John P. Meier, E.P. Sanders, Gerd Theissen, Bart D. Ehrman, John Dominic Crossan i in.

Badania rozwijają się szczególnie dynamicznie w obszarze języka angielskiego, są też tematem licznych otwartych debat uniwersyteckich^[28]. Jakkolwiek opinie badaczy w kwestiach szczegółowych różnią się od siebie, są elementy wspólne dla poglądów większości z nich, np. bardziej niż w poprzednich etapach podkreśla się związek Jezusa z judaizmem, popularne są też opinie wiążące Jezusa z ruchami apokaliptycznymi tamtego okresu.

Istnienie Jezusa

 Osobny artykuł: Historyczność Jezusa.

Współcześnie panuje ogólny konsensus badaczy głównego nurtu co do faktu istnienia Jezusa^[29][30]. W starożytności nigdy nie kwestionowano tego faktu w polemice z chrześcijanami^[31]. Życie Jezusa – jak na standardy epoki – jest udokumentowane bardzo bogato – zarówno w źródłach chrześcijańskich, jak i niechrześcijańskich^[32]. Źródła niechrześcijańskie wskazujące na istnienie Jezusa pochodzą od historyków żyjących w pierwszym stuleciu naszej ery: rzymskiego Tacyta oraz żydowskiego Józefa Flawiusza, a także od filozofa Mary Bar- Serapiona.

Fakty z życia Jezusa

Ochrzczenie Jezusa przez Jana Chrzciciela i śmierć krzyżowa z wyroku Poncjusza Piłata są dwoma najpowszechniej uznawanymi w środowisku naukowym faktami o jego życiu, w zasadzie niepoddawanymi krytyce wśród historyków głównego nurtu^[33]. Kontekst i znaczenie tych wydarzeń są już jednak szeroko dyskutowane. Sporna jest również data śmierci Jezusa. Mniej pewne, ale również uznawane przez większość badaczy za historyczne, są m.in. powołanie apostołów i konflikt ze środowiskiem Świątyni (Oczyszczenie świątyni). Uważa się, że Jezus istotnie pochodził z Galilei, a jego obszar działania obejmował również Judeę^[34].

Uczeni zgromadzeni wokół projektu Jesus Seminar^[35] poddawali różne przekazy o mowach i czynach Jezusa głosowaniu, podczas którego każdy uczestnik oceniał ich autentyczność, a wyniki uśredniano. Większość badaczy zgodziła się z podstawowymi faktami podawanymi w Ewangeliach (że Jezus narodził się za czasów Heroda Wielkiego, został aresztowany w Jerozolimie i ukrzyżowany przez Rzymian), kwestionując inne (narodzenie w Betlejem – większość wskazała na Nazaret; pusty grób itd.). Zdaniem uczestników Jesus Seminar przekonanie o zmartwychwstaniu Jezusa zostało oparte na wizjach zmartwychwstałego Jezusa doświadczanych przez Pawła, Piotra Apostoła i Marię Magdalenę.

Obrazy Jezusa

Badacze związani z third quest stworzyli pewną ilość obrazów Jezusa^[36], czyli ogólnych wizji na jego temat. Nie wypracowali jednak spójnego stanowiska ani na temat tych obrazów, ani metod ich opracowywania^[37]. Niemniej, można wyróżnić kilka najpopularniejszych wizji, wspieranych przez znanych badaczy.

• Prorok apokaliptyczny – Jezus jest widziany tutaj jako prorok, który pragnie przygotować Żydów na mające niebawem nadejść czasy ostateczne. Zwolennicy: E.P. Sanders, Maurice Casey, Paula Fredriksen, Dale Allison i Bart D. Ehrman^[38][39][40].

Charyzmatyczny uzdrowiciel – W tym nurcie uważa się Jezusa za pobożnego, świętego człowieka ducha, mistyka lub wizjonera, który jest znany z uzdrawiania^[41]. Zwolennicy: Geza Vermes, Marcus Borg i Graham Twelftree^[42]. Filozof – cynik – Jezus jest widziany jako wędrowny mędrzec i filozof, głoszący radykalne przesłanie obalenia istniejącej wspólnoty hierarchicznej społeczeństwa tamtego okresu. Cały majątek Jezusa mieści się w podróżnej torbie, on sam nie ma niczego i nie chce niczego, jest więc totalnie wolny^[43]. Zwolennicy: John Dominic Crossan, F. Gerald Downing i Burton Mack^[44]. Żydowski mesjasz – Jezus przychodzi, by obwieścić Żydom koniec duchowego wygnania i zapoczątkować nową epokę, w której Bóg naprawi świat dzięki wierze swego ludu^[45]. Zwolennicy: N.T. Wright, Markus Bockmuehl i Peter Stuhlmacher^[46][47]. Prorok zmiany społecznej – Jezus pragnie podważyć strukturę społeczną tamtego okresu. Nie ma to jednak związku z nadchodzącą apokalipsą^[48]. Zwolennicy: Gerd Thiessen, Richard A. Horsely i David Kaylor.

Religie a Jezus

 

Kościół świętego Bernarda, Corning, Ohio, Stany Zjednoczone – witraż przedstawiający pelikana symbolizującego Ofiarę Chrystusa

Religie Abrahamowe

Postać Jezusa jest fenomenem stającym na granicy judaizmu i chrześcijaństwa. Wywodził się całkowicie z Izraela – zarówno on, jak i jego pierwsi uczniowie – i stworzył wspólnotę wiary, odwołującą się do wiary Abrahama^[49], która ostatecznie zyskała status całkowicie niezależny. Jednak nie na tyle, by być uznaną za czczącą innego Boga, niż ten, który czczony jest przez judaizm. Podkreśliła to grupa uczonych teologów żydowskich i rabinów z okazji Jubileuszu 2000 lecia narodzin Jezusa:

Przed powstaniem chrześcijaństwa Żydzi byli jedynymi, którzy czcili Boga Izraela. Jednak chrześcijanie również czczą Boga Abrahama, Izaaka i Jakuba, Stworzyciela nieba i ziemi. Choć chrześcijańskie praktyki religijne nie są życiodajnym religijnym wyborem dla Żydów, my, jako żydowscy teologowie, cieszymy się, że poprzez chrześcijaństwo setki milionów ludzi weszło w związki z Bogiem Izraela^[50].

Również sami chrześcijanie nie uważają się za religię odrębną od judaizmu. Mówiła o tym Papieska komisja ds. dialogu z judaizmem w refleksjach opublikowanych w 2015 r. Rozwijając myśl Jana Pawła II wypowiedzianą w Synagodze rzymskiej, dokument zwrócił uwagę, że dialog chrześcijańsko-żydowski jest dialogiem bardziej wewnątrz jednej religii, niż dialogiem międzyreligijnym:

W swoim przemówieniu w synagodze rzymskiej w dniu 13 kwietnia 1986 r. święty papież Jan Paweł II wyraził tę sytuację w tych słowach: „Religia żydowska nie jest dla naszej religii rzeczywistością zewnętrzną, lecz czymś wewnętrznym. Stosunek do niej jest inny aniżeli do jakiejkolwiek innej religii. Jesteście naszymi umiłowanymi braćmi i – można powiedzieć – naszymi starszymi braćmi”^[51].

Zarówno Żydzi, jak i chrześcijanie odnoszą się w swej wierze do osoby Mesjasza-Pomazańca. Ponad 100 fragmentów Biblii Hebrajskiej, którą chrześcijanie uznają za Stary (Poprzedni) Testament, jest uznawanych za proroctwa mesjańskie przez komentatorów tak chrześcijańskich, jak i judaistycznych. Różnica polega na tym, że Kościoły chrześcijańskie dostrzegają spełnienie tych zapowiedzi w Jezusie z Nazaretu^[52][53].

 Osobny artykuł: Jezus i proroctwa mesjańskie.

Chrześcijaństwo

 Osobne artykuły: Jezus w chrześcijaństwie i Chrystologia.

Podstawowe poglądy chrześcijańskie o Jezusie, uznawane przez większość Kościołów są zawarte w wyznaniach wiary przyjętych przez pierwsze Sobory powszechne. Nie podziela ich osobny antytrynitarny nurt chrześcijaństwa, odrzucony przez te sobory jako nieprawowierny. Według głównego nurtu chrześcijaństwa:

• Jezus jest wcielonym Synem Bożym, drugą osobą Trójcy Świętej. Jak precyzuje Nicejsko-konstantynopolitańskie wyznanie wiary (381 r.), jest zrodzony z Ojca, przed wszystkimi wiekami. Nie jest więc stworzony, lecz jest Bogiem z Boga, Światłością ze Światłości, czyli współistotny Ojcu. Jest też Stwórcą świata, gdyż „przez niego wszystko się stało”. Bóg Ojciec zsyłając swego syna Jezusa wypełnił obietnice dane Abrahamowi i całemu Narodowi Wybranemu.

Dzięki tajemnicy paschalnej śmierci i zmartwychwstania Jezusa, ludzie doznali zbawienia i mogą pojednać się z Bogiem oraz uzyskać życie wieczne w niebie^[54]. Przekazywanie wiary chrześcijańskiej jest przede wszystkim „głoszeniem Jezusa Chrystusa, by prowadzić do wiary w niego. Od początku pierwsi uczniowie zapałali pragnieniem głoszenia Chrystusa”^[55].

Zgodnie z nauczaniem chrześcijan, Jezus został poczęty z Ducha Świętego. W Jezusie zachodziła unia hipostatyczna, tzn. był jedną osobą, ale o dwóch niewymieszanych naturach: ludzkiej i boskiej. Wszystkie inne poglądy o naturze Jezusa, jak arianizm, doketyzm czy nestorianizm, zostały uznane przez chrześcijan za herezje w pierwszych wiekach.

[Binek.]

dowolny komentarz

[Skeeyr]

no siema 

[KOT_FILEMON]

dowolna treść

[UwUsny_Zbyszek]

 komentarz o dowolnej treści