SztywnaCela

Błądziłem tak długo, że wątpiłem, czy istniejesz, Pytałem gdzie jesteś, z dnia na dzień tracąc nadzieję, Wyrazy bólu co dzień pokrywały szare kartki, Me serce w matni, zimne jak śniegu płatki, Życie jak kratki, bez miłości ciemności odmęty, Nigdy nie chcę być już sam, tylko ja i skręty, Popadłem w sentymenty, od śmierci centymetry, Mój świat był mroczny, zawiły i głęboko pocięty, Spotkałem Ciebie, byłaś wodą na pustyni, Tą jedną pasującą połowę z tej samej gliny, Jak słońce dla rośliny.