Tak?

Jak Ci się spodoba to pisz na pw

Jak Ci się spodoba to pisz na pw

jak Ci się spodoba to pisz pw

@TheTeoDen @analdewastator69

Cześć

Butelka

albo takie autko kolegi , też fajne

Jak coś cię zainteresuje to pisz do mnie na pw

37530 ma jeszcze klucze , może ci się spodoba jak tak to pisz na pw

37530 takie skromne autko

37530 bardzo fajne autko 

37530 fajne autko , polecam

Lubie frytki , @TheTeoDen

Wszystkiego najlepszego

@TheTeoDen                                                                                                                                                                                                    

@Analnydewastator666

37530

Może takie autko chcesz?

2 godziny temu, Fabian.. napisał:

Gdzie to unikatowe id? 

A jest jakieś inne auto z takim samym id i po drugie jest to też clickbait

Teraz, Skadi napisał:

18k

dalej mało

Teraz, JotDe napisał:

Rancher 1.6 z licznikiem + 40k za phoenixa

oferta taka sobie

1 minutę temu, Skadi napisał:

Journey 15k

mało

Żarłacz tygrysi

Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Żarłacz tygrysi
Galeocerdo cuvier[1]
(Péron & Lesueur, 1822)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ryby chrzęstnoszkieletowe
Podgromada	spodouste
Rząd	żarłaczokształtne
Rodzina	żarłaczowate
Rodzaj	Galeocerdo Müller & Henle, 1837[2]
Gatunek	żarłacz tygrysi
Synonimy
Rodzaju: Boreogaleus Gill, 1862[3] Gatunku: Squalus cuvier Péron & Lesueur, 1822[4] Squalus arcticus Faber, 1829[5] Galeus cepedianus Agassiz, 1838[6] Galeus maculatus Ranzani, 1839[7] Galeocerdo tigrinus Müller & Henle, 1839[8] Carcharias (Prionodon) fasciatus Bleeker, 1852[9] Galeocerdo rayneri Macdonald & Barron, 1868[10] Galeocerdo obtusus Klunzinger, 1871[11] Galeocerdo fasciatus Van Kampen, 1907[12]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[13]
bliski zagrożenia
Zasięg występowania
Mapa przedstawiająca zasięg występowania żarłacza tygrysiego.
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Żarłacz tygrysi^[14], rekin tygrysi^[14] (Galeocerdo cuvier) – gatunek rekina, największy przedstawiciel rodziny żarłaczowatych i jedyny przedstawiciel rodzaju Galeocerdo. Jest stosunkowo dużym rekinem, którego długość może dochodzić do 5 m. Występuje w wodach tropikalnych i umiarkowanych, a szczególnie często spotykany wokół wysp centralnego Pacyfiku. Jego nazwa gatunkowa pochodzi od ciemnych plam lub pasów ułożonych w poprzek ciała, które kształtem przypominają wzór na sierści tygrysa. Wzór ten u starszych osobników staje się mniej wyraźny.

Rekin tygrysi prowadzi samotny tryb życia, poluje w nocy. Drapieżnik ten poluje na skorupiaki, ryby (w tym mniejsze rekiny), kałamarnice, ptaki, żółwie, węże morskie, delfiny i ssaki płetwonogie. Uważany jest za gatunek bliski zagrożenia (NT) w związku z połowami. Znaczenie gospodarcze mają szczególnie płetwy rekina. Ponadto poluje się na te ryby sportowo.

Chociaż uważany jest za jeden z najniebezpieczniejszych rekinów, to jego szybkość ataku zdaniem naukowców^[których?] jest stosunkowo niska. Drugi – po żarłaczu białym – pod względem liczby odnotowanych ataków na ludzi. Wpływa na płytkie rafy, do portów, kanałów przez co zwiększa się prawdopodobieństwo spotkania z ludźmi.

Spis treści

• 1 Taksonomia i filogenetyka
• 2 Występowanie i środowisko
• 3 Cechy morfologiczne
• 4 Ekologia i zachowanie
  • 4.1 Odżywianie
  • 4.2 Rozmnażanie
• 5 Relacje z ludźmi
• 6 Zobacz też
• 7 Przypisy
• 8 Bibliografia

Taksonomia i filogenetyka

 

Rekin tygrysi został po raz pierwszy opisany przez Françoisa Pérona i Charlesa Alexandre’a Lesueura w 1822 roku jako Squalus cuvier^[15]. W 1837 roku Müller i Henle stworzyli nowy rodzaj Galeocerdo dla tego gatunku, proponując nazwę Galeocerdo tigrinus^[16]. Nazwa rodzajowa Galeocerdo pochodzi od greckiego „galeos”, oznaczającego „rekina” oraz cerdus pochodzącego z języka łacińskiego i oznaczającego „twarde włosie świń”. Epitet gatunkowy honoruje francuskiego zoologa i paleontologa Georgesa Cuviera^[16], uznawanego za „ojca anatomii porównawczej”^[17].

Rekin tygrysi należy do rzędu żarłaczokształtnych (Carcharhiniformes). Analiza filogenetyczna na podstawie allozymowych danych, opublikowana przez Gavina Naylora i innych w 2012 roku, wskazuje, że żarłacz tygrysi jest taksonem siostrzanym kladu, który tworzą żarłaczowate i młotowate^[18]. Podobne wyniki otrzymali również Andrés López i inni w 2006 roku^[19]. Ponadto, niezależne wyniki badań genetycznych, niektóre cechy morfologiczne oraz jajożyworodność żarłacza tygrysiego, sugerują, że gatunek ten nie należy do Carcharhinidae. Pojawiły się propozycje wydzielenia Galeocerdo cuvier do odrębnej rodziny Galeocerdidae^[20]. Dane z analizy mitochondrialnego DNA wykonanej w 2012 roku, wykazują, że rekin ten spokrewniony jest najbliżej z gatunkami z rodzaju Rhizoprionodon^[21]. Carrier i inni w 2004 roku uznali, że rodzaje Galeocerdo, Rhizoprionodon i Scoliodon są bazalnymi rodzajami w obrębie kladu tworzonego przez żarłaczowate i młotowate, w przeciwieństwie do zajmujących pośrednią pozycję Loxodon, Negaprion i Triaenodon czy zaawansowanych rodzajów Carcharhinus i Sphyrna^[20].

Występowanie i środowisko

 

Rekin tygrysi jest gatunkiem kosmopolitycznym. Najczęściej jest spotykany u wybrzeży w pobliżu raf koralowych w tropikalnych i subtropikalnych wodach morskich całego świata. Występuje od powierzchni wody do głębokości ok. 350 m, zwykle bliżej powierzchni, wpływa również do estuariów. Jest gatunkiem migrującym, a w miesiącach chłodniejszych kieruje się w stronę cieplejszych prądów bliżej równika^[16].

W zachodniej części Oceanu Spokojnego jego zasięg występowania obejmuje wody wokół Japonii na północy i Nowej Zelandii na południu^[15]. Ponadto rekiny tygrysie spotykane są w Zatoce Meksykańskiej, na plażach Północnej Ameryki oraz częściowo Ameryki Południowej. Powszechnie występuje również w Morzu Karaibskim. Ryby te swym zasięgiem obejmują również wody wokół Afryki, Chin, Hongkongu, Indii i Australii^[22].

Niektóre rekiny tygrysie odnotowano na głębokości 900 metrów^[16], choć niektóre źródła podają, że rekiny te żyją wyłącznie w wodach płytkich, zwykle uważanych za zbyt płytkie dla gatunku tej wielkości^[22]. Niedawne badania wykazały jednak, że zazwyczaj rekiny tygrysie pływają na głębokości 350 metrów. Rekiny te na Hawajach były obserwowane na głębokości 3 m, jak również widywano je w wodach przybrzeżnych na głębokości od 6 do 12 m. Rekiny tygrysie często odwiedzają płytkie rafy, wpływają do portów, kanałów przez co powodują potencjalne spotkania z ludźmi^[23].

Rekin tygrysi w Kiribati i Tuvalu jest znany jako tababa. Polujące rekiny obserwowane były w kanałach pływowych pomiędzy oceanem a lagunami Tarawa i Kiribati. Wiosną jest tutaj dużo planktonu, co przyciąga kraby, sardynki, cefale pospolite, ostrobokowate, a te z kolei przyciągają rekiny tygrysie^[24].

Cechy morfologiczne

 

Rekin tygrysi jest jednym z największych rekinów drapieżnych, obok zaliczanego do innej rodziny żarłacza białego. Większe od nich gatunki – rekin wielorybi, Megachasma pelagios i długoszpar, są planktonożerne. Zazwyczaj osiąga długość 3 – 4,2 m, a waży około 385–635 kg^[16]. Czasami wyjątkowo duże samce mogą osiągać 4,5 m długości. Samice są większe, wyjątkowo mogą mierzyć ponad 5 m. Przeciętne rekiny są mniejsze i ze względu na swój opływowy kształt ważą mniej. Ze względu na swoją długość rekiny tygrysie mogą rywalizować z żarłaczami białymi^[22]. Według FishBase mogą dorastać do 7,5 m długości i ważyć 807,4 kg^[15]. Do Księgi Guinnessa wpisana została samica schwytana w Australii, która mierzyła 5,5 m, a ważyła 1,524 kg, choć wydaje się to mało prawdopodobne^[25]. Samica schwytana w 1957 roku podobno mierzyła 7,4 m, a ważyła 3,110 kg^[26]. Jednak dane te nie zostały potwierdzone.

Skóra rekina tygrysiego jest zazwyczaj barwy w przedziale od niebieskiej do jasnozielonej z białym lub jasnożółtym podbrzuszem. Takie ubarwienie jest zaletą podczas polowania, kiedy zdobycz obserwuje rekina z góry, ten jest dobrze zakamuflowany od ciemniejszej wody z dołu. Natomiast kiedy potencjalna zdobycz znajduje się poniżej rekina, woda bliżej powierzchni jest jaśniejsza, a kolor jego podbrzusza również pozwala na dobry kamuflaż. Ciemne plamy i paski są widoczne u młodych osobników i stają się mniej widoczne wraz z dojrzewaniem. Głowa jest klinowata, co sprawia, że można szybko ją skręcić w wybranym kierunku. Posiada migotkę tzw. trzeciej powieki nad oczami. Ma jamki na nosie, wyposażone w elektroreceptory zwane ampułkami Lorenziniego, które pozwalają im wykrywać pola elektromagnetyczne, w tym niewielkie impulsy elektryczne generowane przez zdobycz, co z kolei ułatwia polowanie. Żarłacz tygrysi posiada również organ sensoryczny zwany linią boczną ciągnący się od pokrywy skrzelowej, aż do nasady płetwy ogonowej. Dzięki tej strukturze rekin może wykrywać drobne wibracje w wodzie, co pozwala mu polować w ciemności i wykrywać ukryte ofiary.

 

Warstwa odblaskowa za siatkówką oka rekina tygrysiego, zwana tapetum lucidum pozwala na większą szansę światła czujnikowego komórki, dla uchwycenia fotonów światła widzialnego, przez co zwiększa widoczność w gorszych warunkach. Generalnie rekiny tygrysie posiadają długie płetwy, które pozwalają na lepsze wykonywanie manewrów, podczas gdy długa górna płetwa ogonowa umożliwia impulsywny zryw. Rekiny te poruszają się za pomocą małych ruchów ciała. Ich wysoka płetwa grzbietowa działa jak oś, co pozwala na szybkie obracanie się wokół własnej osi, chociaż ich płetwa grzbietowa znajduje się blisko ogona.

Zęby rekina tygrysiego są wyspecjalizowane do odrywania kawałków mięsa, kości i innych substancji takich jak choćby skorupa żółwia. Jak u większości rekinów, ich zęby są zastępowane przez kolejne rzędy zębów.

Ekologia i zachowanie

Rekiny tygrysie pływają wolno, co w połączeniu z umaszczeniem czyni je trudnym do wykrycia przez ich potencjalne ofiary. Szczególnie dobrze kamuflują się w ciemniejszej wodzie. Pomimo swojego powolnego zachowania ryby te są jednymi z najwytrwalszych pływaków wśród rekinów. Zbliża się powoli i bardzo szybko nabiera prędkości, przez co ofiara nie ma szans na ucieczkę.

Odżywianie

 

Żarłacz tygrysi to drapieżnik znajdujący się na szczycie łańcucha pokarmowego na obszarach na których występuje. Uznawany jest za gatunek zdolny do zjedzenia wszystkiego. Zazwyczaj żywi się głównie rybami, skorupiakami, mięczakami, meduzami, diugoniami przybrzeżnymi, ptakami morskimi, wężami morskimi, ssakami płetwonogimi, delfinami (z rodzaju Tursiops i Stenella), a także żółwiami morskimi (żółwiem zielonym i karetta). Jednakże szerokie, mocno utwardzone szczęki i śmiertelnie zaciskający się pysk w połączeniu z solidnymi ząbkowanymi zębami umożliwiają polowanie również na większe ofiary. Ponadto wyśmienity wzrok i wyostrzone powonienie pozwalają reagować na najmniejszy ślad krwi i podążać za nim, aż do źródła. Ze względu na wysokie ryzyko ataku, delfiny unikają obszarów zamieszkanych przez żarłacze tygrysie. Gatunek ten często zjada inne rekiny, jak na przykład żarłacze brunatne (C. plumbeus). Polują również niekiedy na inne osobniki z swojego gatunku (kanibalizm).

Rekiny tygrysie polują również na ranne i chore wieloryby. W 2006 roku na Hawajach udokumentowany został atak grupy 25 rekinów na chorego humbaka^[27]. Ryby te pożywiają się również padłymi wielorybami. Udokumentowano przypadek, w którym żarłacze tygrysie żerowały na martwym wielorybie obok żarłaczy białych (Carcharodon carcharias)^[28].

Zdolność do odbioru fal o niskiej częstotliwości pozwala rekinom zlokalizować ofiarę nawet w mętnej wodzie. Krążąc wokół zdobyczy rekin bada ją szturchając pyskiem. Podczas ataku zazwyczaj pożera całą zdobycz. Żarłacze tygrysie często pożywiają się niejadalnymi przedmiotami takimi, jak: tablice rejestracyjne, opony, beczki po ropie, czy piłki baseballowe, przez co nazywane są „śmietnikami oceanów”.

Rozmnażanie

Samce osiągają dojrzałość płciową, gdy dorastają do 2,3 – 2,9 m, natomiast samice od 2,5 do 3,5 m. Poszukują partnerów raz na trzy lata, a rozmnażają się przez wewnętrzne zapłodnienie. Podczas kopulacji samiec umieszcza pterygopodium w drogach płciowych samicy. Samce przytrzymują się samic gryząc je w okolicach płetwy grzbietowej. Kopulacja na półkuli północnej trwa zazwyczaj w okresie od marca do maja, natomiast poród następuje w okresie od kwietnia do czerwca następnego roku. Na półkuli południowej okres godowy odbywa się w listopadzie, grudniu i na początku stycznia.

Rekin tygrysi jest jedynym gatunkiem jajożyworodnym w swojej rodzinie. Samica rodzi jednorazowo 10–80 młodych^[16][15]. Młode wykluwają się z jaj wewnątrz matki, a rodzą się gdy są już dobrze rozwinięte. Potomstwo rozwija się w ciele matki przez około 13-16 miesięcy^[29]. Podczas porodu młode mają długość ok. 51-104 cm^[30], przy wadze 3-6 kg^[29]. Żarłacze tygrysie mogą żyć do 50 lat^[31].

Relacje z ludźmi

Chociaż ataki rekinów to stosunkowo rzadkie zjawisko, to jednak rekiny tygrysie odpowiedzialne są za duży odsetek śmiertelnych ataków, przez co uważane są za jeden z najniebezpieczniejszych gatunków rekinów. Pływają w pobliżu ujść rzek oraz portów, jak również w płytkich wodach przybrzeżnych, przez co istnieje duże prawdopodobieństwo kontaktu z ludźmi. Średnio trzy, cztery ataki w ciągu roku mają miejsce w wodach wokół Hawajów, jednak rzadko są one śmiertelne. Biorąc pod uwagę liczbę osób, które codziennie pływają, surfują, czy nurkują to liczba ataków rekinów jest stosunkowo niewielka. W październiku 2003 roku na czołówki gazet trafił incydent, dotyczący wówczas 13-letniej amerykańskiej surferki Bethany Hamilton, która została zaatakowana przez rekina tygrysiego i w następstwie tego straciła lewą rękę. W związku z tym zdarzeniem schwytano i zabito dużego rekina, następnie dokonano pomiarów szerokości szczęk i struktury uzębienia w celu ustalenia, czy ten osobnik był odpowiedzialny za atak na Hamilton.

W celu ochrony przemysłu turystycznego w latach 1959 i 1976 zabito 4668 rekinów tygrysich. Pomimo podjętych działań zapobiegawczych liczba ataków nie zmniejszyła się. Na Hawajach nielegalny jest proceder karmienia rekinów, natomiast obserwacje tych ryb zaleca się prowadzić w specjalnych klatkach. W Republice Południowej Afryki w 2007 roku nurek, Mark Addison udowodnił, że można pływać wśród rekinów tygrysich poza klatką, a wydarzenie to sfilmowała stacja Discovery Channel.

Ludzie polują na rekiny tygrysie ze względu na ich płetwy, mięso i wątrobę. Choć w wyniku licznych połowów, miejscowe populacje tego gatunku zmalały, to jednak rekinów tych nie uważa się za populację o podwyższonym stopniu zagrożenia. Jednakże wzrastające zapotrzebowanie na rekinie płetwy może spowodować, że ten gatunek znajdzie się na liście gatunków zagrożonych wyginięciem. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznała ten gatunek za bliski zagrożenia (NT).

Płetwy tego żarłacza mają niewiele substancji odżywczych, natomiast jego wątroba zawiera dużo witaminy A, która stosowana jest w wytwarzaniu witamin. Ponadto ryby te są chwytane i zabijane ze względu na ich specyficzną skórę, która stanowi cenne trofeum wśród wędkarzy.

W 2010 roku żarłacz tygrysi został wpisany na czerwoną listę owoców morza Greenpeace International. Lista ta zawiera gatunki pozyskiwane z niezrównoważonych połowów, które mogą stanowić zagrożenie dla populacji.

I tu znajomy @TheTeoDen

Tapir czaprakowy

Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Tapir czaprakowy
Tapirus indicus[1]
Desmarest, 1819
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Rząd	nieparzystokopytne
Rodzina	tapirowate
Rodzaj	tapir
Gatunek	tapir czaprakowy
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]
zagrożony
Zasięg występowania
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons
Hasło w Wikisłowniku

Tapir czaprakowy^[3], tapir malajski^[4], tapir czaprakowaty^[4](Tapirus indicus) – gatunek ssaka z rodziny tapirowatych. Największy z czterech gatunków tapirów.

 

Tapir malajski zamieszkuje Mjanmę, Indochiny oraz Sumatrę.

Długość ciała: ok. 1,8 do 2,4 m, wysokość 90 do 107 cm, waży 250 do 320 kg. Samice są trochę większe od samców.

Szczególnie charakterystyczne jest umaszczenie tego gatunku:

• głowa, szyja, kark, łopatki oraz 4 kończyny tapira są czarne
• środkowa część tułowia jest jakby pokryta szarobiałym czaprakiem (stąd nazwa czaprakowy)

Są to doskonałe barwy ochronne.

W zoo hodowany w XIX w., rozmnaża się w takich warunkach od 1897, gdy uzyskano pierwszy na świecie poród we wrocławskim zoo.

Manta (ryba)

Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Ten artykuł dotyczy ryby. Zobacz też: inne znaczenia.

Manta
Manta birostris[1]
(Walbaum, 1792)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	chrzęstnoszkieletowe
Podgromada	spodouste
Infragromada	Euselachii
(bez rangi)	płaszczki
Rząd	orleniokształtne
Rodzina	orleniowate
Podrodzina	mantowate
Rodzaj	Manta
Gatunek	manta
Synonimy
Brachioptilon hamiltoni Hamilton & Newman, 1849 Cephaloptera stelligera Günther, 1870 Cephalopterus giorna Lesueur, 1824 Cephalopterus manta Bancroft, 1829 Cephalopterus vampyrus Mitchill, 1824 Ceratoptera ehrenbergi Müller & Henle, 1841 Ceratoptera ehrenbergii Müller & Henle, 1841 Ceratoptera johnii Müller & Henle, 1841 Ceratoptera orissa Lloyd, 1908 Diabolicthys elliotti Holmes, 1856 Manta americana Bancroft, 1829 Manta ehrenbergii (Müller & Henle, 1841) Manta hamiltoni (Hamilton & Newman, 1849) Raja birostris Walbaum, 1792 Raja diabolus marinus Bloch & Schneider, 1801 Raja fimbriata Lacepède, 1802 Raja manatia Bloch & Schneider, 1801
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]
narażony na wyginięcie
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons
Hasło w Wikisłowniku

Manta^[3], diabeł morski^[3] (Manta birostris) – gatunek ryby orleniokształtnej, największy przedstawiciel mantowatych.

Spis treści

• 1 Zasięg występowania
• 2 Opis
• 3 Przypisy
• 4 Bibliografia
• 5 Linki zewnętrzne

Zasięg występowania

Żyje w morzach tropikalnych wokół południowej Afryki, od południowej Kalifornii do Peru, od Karoliny Północnej do południowej Brazylii oraz w Zatoce Meksykańskiej oraz Australii. Najczęściej w wodach przybrzeżnych w pobliżu raf, czasem spotykana na głębszych wodach.

Opis

Osiąga długość 3–5 m, rozpiętość płetw 7 m (maksymalnie 9,1 m) i masę ciała 2 ton (maksymalnie 3 tony). Ma dwie tzw. płetwy głowowe po bokach głowy, służące do nagarniania planktonu w stronę otworu gębowego. Nie ma płetwy grzbietowej ani ogonowej. Krótki, biczowaty ogon bez kolca typowego dla większości orleniokształtnych. Szczeliny skrzelowe – pięć par – położone są na spodniej stronie ciała. Samice mają szersze płetwy piersiowe.

Żywi się głównie planktonem, ale zjada również małe i średniej wielkości ryby.

Manty są najczęściej spotykane samotnie lub w parach, rzadziej w małym stadzie. Często wyskakują ponad powierzchnię, nawet na wysokość 1,5 m i z hukiem opadają na wodę. Prawdopodobnie w ten sposób uwalniają skórę od pasożytów.

Dojrzałość płciową osiągają ok. 5 roku życia. Okres godowy odbywa się w wodach tropikalnych, wokół raf, na głębokości 10–20 m, od grudnia do kwietnia. Ciąża trwa 13 miesięcy, po czym samica rodzi jedno, czasami dwa młode przystosowane do samodzielnego pływania. Małe manty zaraz po urodzeniu ważą ok. 11 kg i mają ponad 1 metr długości.

Odtwórz plik multimedialny

 

Manty żyją w symbiozie z gatunkami ryb wargaczowatych i podnawkowatych, które czyszczą ich skórę z pasożytów.