Dzisiaj, 13 kwietnia, tak jak już od lat czcimy pamięć polskich oficerów, polskich funkcjonariuszy i przedstawicieli polskiej inteligencji pomordowanych w okresie II Wojny Światowej przez sowietów, w szczególności tych, którzy byli więzieni w Ostaszkowie, w Kozielsku w Starobielsku, a pomordowano ich w Katyniu, w Charkowie, w Kalininie. Obecność w miejscach, gdzie czcimy pamięć tamtych straszliwych zdarzeń, ludobójstwa bez wątpienia dokonanego na polskiej inteligencji, bo nie ma żadnych wątpliwości, że celem ówczesnej sowieckiej akcji mordowania polskich oficerów i polskiej inteligencji było unicestwienie naszego narodu. Jego unicestwienie poprzez właśnie wymordowanie tych najbardziej wpływowych i najbardziej rozwijających społeczeństwo warstw. To była zemsta Stalina za porażkę, za jego osobistą kompromitację w czasie wojny polsko-bolszewickiej w 1920 roku, ale to było tak, że i sowieckie dążenie do unicestwienia naszego narodu i zapanowania na terytorium, na którym dzisiaj żyjemy. Czcimy pamięć naszych oficerów, tak jak napisane jest na tablicy upamiętniającej znajdującej się w Warszawie (zdjęcie poniżej).
Jest to pomnik pamięci wszystkich oficerów i żołnierzy Wojska Polskiego pomordowanych na całym obszarze związku sowieckiego po 17 września 1939 roku. Jest tak napisane dlatego, że tych miejsc, gdzie Polaków zamordowano, gdzie do dzisiaj leżą polskie kości, polskie prochy jest na obszarze tej straszliwej ziemi bardzo wiele. Nie tylko w tych miejscach, gdzie są masowe groby polaków, takich jak Katyń, czy właśnie wcześniej wymieniony Charków, ale także i wielu innych miejscach bezimiennych, nieznanych, nieodnalezionych. Czcimy dzisiaj ich pamięć razem społeczeństwem polskim. Mamy nadzieję, że wszyscy Polacy pamiętają, mamy nadzieję, że Polska młodzież pamięta o tych, którzy
polskości swojego patriotyzmu i swojego oddania ojczyźnie nie wyrzekli się nigdy, a byli ludźmi różnego pochodzenia narodowościowego, byli ludźmi wyznającymi różne religie, bo byli wśród nich katolicy i prawosławni, muzułmanie, ewangelicy, byli ludzie różnych religii, różnych postaw społecznych, różnego światopoglądu, ale łączyło ich jedno, łączyło ich ogromne poczucie polskości w związku, że Polska jest ich ojczyzną i że za to ojczyznę, którą dopiero co przecież zaledwie ponad 20 lat wcześniej odzyskali, że za tą ojczyznę warto oddać życie, by była suwerenna, niepodległa i wolna.
źródło zdjęć:
1. 2.
3.